Από : Καθημερινή
Η σφαγή του Ελληνα οικογενειάρχη Μανώλη Καντάρη στο κέντρο των Αθηνών από τρεις άγνωστους ληστές δεν είναι ένα απλό αστυνομικό συμβάν. Είναι πολιτισμικά, κοινωνικά και πολιτικά σημαντική. Δεν είναι ένα απομονωμένο γεγονός, δεν εντάσσεται στα faits divers, στα ποικίλα συμβάντα του αστυνομικού δελτίου. Είναι σύμπτωμα συστατικό της πραγματικής ζωής στο κέντρο της πρωτεύουσας της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ενός πολιτισμικού, κοινωνικού και πολιτικού περιβάλλοντος το οποίο η ιθύνουσα τάξις της χώρας, από ανικανότητα, ολιγωρία και ίσως και πρόθεση, άφησε να εξελιχθεί σε κόλαση για τον πάλαι ποτέ μεσοαστικό κορμό των Αθηνών.
Είναι πολιτισμικά σημαντική γιατί δείχνει σε ποιο βαθμό η εισαγόμενη εγκληματικότητα έχει «αναβαθμίσει» σε αγριότητα την πάντα υπάρχουσα γηγενή, καθώς, εδώ στις συνοικίες μας, συνωστίζονται άνθρωποι ξένοι για τους οποίους –λόγω των καταβολών και των αιματηρών εμπειριών στις πατρίδες τους– η ανθρώπινη ζωή δεν έχει αξία.
Είναι κοινωνικά σημαντική γιατί δείχνει πόσο η σύνθεση της εντόπιας κοινωνίας έχει αλλοιωθεί και περιλαμβάνει ανθρώπινες μονάδες που, ως τριμελής συμμορία, είναι αποφασισμένες να κατασφάξουν έναν άνθρωπο για μια ευτελή βιντεοκάμερα. Είναι πολιτικά σημαντική γιατί δείχνει τη διάλυση του κράτους, εν ονόματι του λιγότερου κράτους, σε μια περιοχή όπου δεν κατοικούν πλέον ισχυροί αυτής της χώρας.
Ομως φαίνεται ότι είναι αδύνατο για τους ιθύνοντες και τους ταγούς να συλλάβουν την έκταση και το βάθος των αλλοιώσεων, καθώς ζουν εκτός κινδύνου.
Ωστόσο, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι το κενό μιας δημοσίας τάξεως για όλους τους πολίτες έχει ήδη αρχίσει να καλύπτεται στις μαύρες περιοχές των Αθηνών από τους ακτιβιστές της «Χρυσής Αυγής» κατά τον τρόπο τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον χαρακτήρα του πολιτεύματος. Και πληθαίνουν οι πολίτες που ζητούν την αρωγή τους.
Ισως να κάνουν λάθος. Ετσι και αλλιώς όμως, στις γειτονιές μας, η πολιτεία δεν προστατεύει τους πολίτες της. Ολοι εκεί, ζούμε εκτός πολιτεύματος.
Επειδή όμως η προστασία μας δεν μπορεί να αφεθεί στις μιλίτσιες, θα πρέπει να υπάρξει κράτος δημοκρατικό, όχι μόνον οπλισμένο με αυστηρότερη νομοθεσία, αλλά κυρίως να διαθέτει έμπρακτη και αποτελεσματική παρουσία ειδικών ενόπλων δυνάμεων. Για να μη μας σφάζουν στους δρόμους.
Και ας φωνασκούν οι ποικιλώνυμοι επαγγελματίες.