ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΝΑΜΙΣΗ ΧΡΟΝΟ έχουμε γίνει μάρτυρες μιας πρωτοφανούς επιδρομής από την κυβέρνηση στον ελληνικό λαό, με την υπογραφή του -καταδικαστικού για τη χώρα και τους πολίτες της- Μνημονίου και τη συνακόλουθη λήψη των πιο ακραίων φορολογικών, δημοσιονομικών μέτρων που έχουν εφαρμοστεί ποτέ και τα οποία οδήγησαν σε τέτοια ύφεση και φτώχεια, ώστε δεν μπορεί να αντέξει άλλο η κοινωνία.
Η τελευταία απεγνωσμένη προσπάθεια του κ. Παπανδρέου να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τους πολιτικούς αρχηγούς, υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, προκειμένου να αποσπάσει την επιδιωκόμενη συναίνεση και να καταστήσει και άλλους συνυπεύθυνους στο καταστροφικό του έργο, μπορεί να φθάνει μέχρι και σε σχηματισμό κυβέρνησης τεχνοκρατών ή και υιοθέτηση κάποιων προτάσεων της Ν.Δ. για την οικονομία. Είναι προφανές, όμως, ότι, σε κάθε περίπτωση, ο ύστατος αυτός πολιτικός ελιγμός του πρωθυπουργού αποσκοπεί, όχι στη σωτηρία του τόπου, αλλά στην πολιτική διάσωση του ίδιου - ούτε καν της κυβέρνησής του.
ΕΙΝΑΙ ΣΑΦΕΣ ότι η μέχρι τώρα πορεία του Γ. Παπανδρέου στη διακυβέρνηση της χώρας και η αποτυχημένη συνταγή πολιτικής που ακολούθησε, φέρνοντας την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού, καθιστούν απαγορευτική την παρουσία του στο πολιτικό σκηνικό. Και, ειλικρινά, αυτό δεν το λέμε για λόγους πολιτικής αντιπαλότητας. Είναι η σκληρή πραγματικότητα. Ασφαλώς, είναι σημαντική η υπεύθυνη στάση που θα πρέπει να τηρήσουν τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης, μέσα σε ένα κλίμα διεθνών πιέσεων και εκβιασμών και με τη χώρα να κινδυνεύει με χρεοκοπία. Το βέβαιο είναι, όμως, ότι έχει χρεοκοπήσει πολιτικά ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου, ο οποίος απέδειξε, με την πολιτική του, ότι είναι επικίνδυνος για τη χώρα και γι’ αυτό πρέπει να φύγει.