Αποτελεί κοινό μυστικό το γεγονός ότι από ιδρύσεως του Ελληνικού κράτους, οι δημόσιοι υπάλληλοι διοριζόταν στην συντριπτική τους πλειοψηφία με ρουσφέτια- με τη διαδικασία του ΑΣΕΠ το ποσοστό αναστράφηκε και τα ρουσφέτια, που συνεχίζονται, έγιναν μειοψηφία.
Ο ρουσφετολογικός διορισμός, είχε τις ρίζες του στην ανασφάλεια που ένοιωθαν οι Έλληνες, η οποία τους οδηγούσε στην αναζήτηση μιας «σίγουρης» δουλειάς. Βρήκε εύφορο έδαφος, γιατί το πολιτικό προσωπικό όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων εξουσίας, μηδέ του ΠΑΣΟΚ εξαιρούμενου, προσφέρθηκε να «βοηθήσει» και να διορίσει με αντάλλαγμα την στήριξη των οικογενειών των ευνοημένων- τους σταυρούς που οδηγούσαν στο κοινοβούλιο.
Δεν λέμε κάτι καινούργιο. Η προαναφερθείσα κατάσταση, είναι γνωστή, έχει καταγραφεί ιστορικά, έγινε επιθεώρηση και σενάριο για κινηματογραφικές ταινίες- θυμόμαστε όλοι την ταινία του Αλέκου Σακελλάριου “Υπάρχει και Φιλότιμο” (Διασκευή της θεατρικής κωμωδίας "Ανώμαλη Προσγείωση" των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου) με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα στον ρόλο του Μαυρογυαλούρου.
Οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι, ασχέτως του τρόπου με τον οποίο προσελήφθησαν, εργάστηκαν και εργάζονται, παράγοντας έργο. Έστω και αν συνηθίσαμε να στεκόμαστε απέναντί τους, ενδίδοντας στη λογική του κοινωνικού αυτοματισμού, στη λογική των ρετιρέ και των βολεμένων. Ναι, μεταξύ των δημοσίων υπαλλήλων, υπάρχουν και κοπρίτες. Όπως, κοπρίτες υπάρχουν μεταξύ όλων των κοινωνικών ομάδων και επαγγελμάτων. Κοπρίτες δικηγόροι, γιατροί, μπογιατζήδες, υδραυλικοί, δημοσιογράφοι και πάει λέγοντας.
Η γενίκευση είναι φασισμός. Όπως και η γενίκευση ότι όλοι οι πολιτικοί είναι κλέφτες, που δικαίως κάνει ορισμένους να φωνάζουν «δεν είμαστε όλοι ίδιοι».
Το ζήτημα όμως είναι άλλο: Αν δεχθούμε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι διορίστηκαν με ρουσφέτια είναι κοπρίτες, οι πολιτικοί οι οποίοι εξέθρεψαν την φαυλότητα, αυτοί που προσέφεραν μια θέση στον ήλιο του δημοσίου, εξαγοράζοντας ουσιαστικά συνειδήσεις, τι αλήθεια είναι; Αν πούμε αρχικοπρίτες ή κοπρίτες με περικεφαλαία ή δέκα φορές κοπρίτες, μάλλον θα είμαστε… επιεικείς.
Επειδή οι δημοτικές εκλογές είναι πρόσφατες, θα μπορούσαμε να απαντήσουμε στον αντιπρόεδρο της Κυβερνήσεως, αναφέροντας απλώς τι ακριβώς είναι ο νεποτισμός: Νεποτισμός (nepotism) ή οικογενειοκρατία, είναι η τακτική ενός δημόσιου αξιωματούχου να διορίζει έναν ή περισσότερους στενούς συγγενείς του στη δημόσια υπηρεσία ή να τους απονέμει άλλου είδους εύνοιες είτε για να ενισχύσει το κοινωνικό γόητρο της οικογένειας, είτε για να αυξήσει τα εισοδήματά της. Το στοιχείο της οικογενειακής σχέσης είναι αυτό που διαχωρίζει το νεποτισμό από τις ευρύτερες, αλλά στενά συνδεόμενες έννοιες της ευνοιοκρατίας και των ρουσφετιών.
Το βασικό ερώτημα που προκύπτει όμως, είναι για πιο λόγο ο κ. Γιώργος Παπανδρέου συνεχίζει να διατηρεί στην Κυβέρνησή του και μάλιστα στη θέση του αντιπροέδρου, έναν άνθρωπο ο οποίος καθ’ έξη υβρίζει και προκαλεί κοινωνικές ομάδες που δοκιμάζονται, κοινωνικές ομάδες που ο ίδιος ο Πρωθυπουργός δηλώνει ότι κατανοεί και συμπάσχει με το πρόβλημά τους. Δεν μπορεί να τον αποπέμψει ή μήπως κάνει καλά τη δουλειά του;
Πηγή : newpost.gr
Υ.Γ. από Πύθων : Το παιχνίδι είναι στημένο, όπως σας έχουμε αναφέρει σε παλαιότερο δημοσίευμα...Ο Πάγκαλος παίρνει το πολιτικό κόστος ανοίγοντας πόλεμο με όλες τις κοινωνικές ομάδες. Προκάλει λέγοντας κάποιες αλήθειες κατόπιν εορτής και βοηθάει τον Παπανδρέου να περνάει τα μέτρα που θέλει με το λιγότερο δυνατό κόστος στο προφίλ του. Οι πολίτες ασχολούνται με τον Πάγκαλο και το πρόβλημα της χώρας που λέγεται Παπανδρέου μένει στο απυρόβλητο...Οποιοσδήποτε άλλος πέρναγε τα σκληρά αυτά μέτρα λιτότητας στην ελληνική κοινωνία θα είχε φύγει νύχτα και κλοτσηδόν...