Η ΛΙΤΟΤΗΤΑ είναι μέθοδος οικονομικής ανάκαμψης συνυφασμένη με την ελληνική μεταπολιτευτική πραγματικότητα. Η γενιά αυτή μεγάλωσε με την καταναλωτική κραιπάλη αλλά και τις ταυτόχρονες κυβερνητικές δηλώσεις περί συνεχούς λιτότητας. Όπως φαίνεται, αυτή, η επόμενη και γιατί όχι η μεθεπόμενη γενιά θα μάθουν να ζουν με άλλες δύο λέξεις: Mνημόνιο και μείωση. Μειώσεις συνεχείς σε μισθούς, συντάξεις και φυσικά στις καταναλωτικές συνήθειες.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΧΕΙ ΟΔΗΓΗΣΕΙ τη χώρα σε ένα φαύλο κύκλο από τον οποίο δεν βγαίνουμε στο ορατό μέλλον. Ό,τι κι αν λένε με τις δηλώσεις τους οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Ο υπουργός Οικονομικών μπορεί να απέκλεισε την αναδιάρθρωση του χρέους αλλά άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο επαναγοράς ομολόγων σε χαμηλότερη τιμή από την ονομαστική.
ΑΝ ΤΕΛΙΚΑ ΑΥΤΟ ΣΥΜΒΕΙ θα χρειασθούμε νέο δάνειο για την αγορά, το οποίο απλούστατα θα μας οδηγήσει σε μία ατέλειωτη περίοδο σκληρής λιτότητας, μνημονιακού τύπου, από την οποία ξεφεύγουμε μόνο με νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων. Η κυβέρνηση δεν επιδιώκει μόνο την επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ.
ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ στις συνεντεύξεις του από το Νταβός ο Γ. Παπακωνσταντίνου άφησε ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα δείχνει πολλά, φανερώνοντας ότι η κυβέρνηση ίσως συναινέσει ακόμη και στο «σχέδιο Μανίλα». Σχέδιο που τη δεκαετία του ’80 εφαρμόσθηκε στις Φιλιππίνες ώστε με το δανεισμό από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να επιτύχουν μείωση των χρεών τους. Το εγχείρημα είχε πετύχει...