Έλεγα ότι δεν θα μπω στον πειρασμό να σχολιάσω το θέμα των ημερών, την απεργία των βυτιοφορέων εννοώ, αλλά δεν μπορώ άλλο… Δοκιμάζεται το νευρικό μου σύστημα αγαπητέ μου αναγνώστη όχι για τον λόγο που εσύ φαντάζεσαι αλλά για τελείως διαφορετικό. Όχι, δεν είμαι απελπισμένος, δεν οδηγώ, χρησιμοποιώ τα μέσα μεταφοράς με ιδιαίτερη προτίμηση τα οχήματα της κίτρινης φυλής και ευτυχώς δηλαδή γιατί αυτά χρησιμοποιούν πετρέλαιο και ακόμη την …παλεύουν!
Είναι να απορεί κανείς με την όλη κατάσταση. Είπαμε, εντάξει οι διαχειριστές της χώρας, «κυβερνούν» με κριτήρια και μεθόδους της αξέχαστης εποχής των συνταγματαρχών, μου προκαλεί θλίψη όμως η στάση και η συμπεριφορά των εκπροσώπων των οδηγών δημοσίας χρήσεως, σε κάθε πάνελ και παράθυρο των τηλεοπτικών δελτίων καθώς και οι συμμετοχές τους σε συζητήσεις για το καυτό θέμα των ημερών στο ραδιόφωνο.
Για να εξειδικεύσω λίγο το σκεπτικό μου και να καταλάβεις τι εννοώ… Εγώ γνώριζα μέχρι σήμερα ότι όταν κατεβαίνει κανείς σε μια απεργιακή κινητοποίηση, κατέρχεται με μια σειρά αιτημάτων του εκάστοτε κλάδου, για να υπάρχει κουβέντα και τζόγος με τους κυβερνώντες, να γίνει με λίγα λόγια παιχνίδι. Να με συγχωρούν όμως οι συμπαθείς επαγγελματίες, ειλικρινά δεν έχω καταλάβει ποια είναι τα αιτήματά τους… Εκτός κι αν εγώ είμαι τόσο ηλίθιος πια που δεν καταλαβαίνω τίποτα!
Εντάξει, το κατανοώ ότι δεν μπορεί να είμαστε όλοι απόφοιτοι του London School of Economics ή του Harvard, αλλά βρε παιδιά, τη σύγχυση είναι αυτή; Κατεβαίνετε σε μια απεργία με κάποια αιτήματα φαντάζομαι, ωραία; Ωραία…! Μαζευτείτε λοιπόν όλοι κάπου, βρείτε δυο-τρεις που να ξέρουν να μιλάνε υποτυπωδώς σωστά και να μπορούν να σταθούν με κάποια αξιοπρέπεια σε δημόσια συζήτηση, γράψτε τους κι ένα σημείωμα με το τι διεκδικείτε και … αμολήστε τους!
Όχι για κάποιον άλλο λόγο αλλά αν δεν μπορούν να σταθούν με τις προϋποθέσεις που προανέφερα, οι εντυπώσεις χάνονται και αν, λέω αν, έχετε δίκιο, ίσως να βρείτε και κανέναν θερμό υποστηρικτή από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.
Δεν νομίζω δηλαδή να υπάρχει και κανένας να σας υποστηρίξει όταν περιμένει πως και πως σαν βάλσαμο στην καρδιά του λίγες μέρες απόδρασης για να ξεχάσει τις δυσκολίες της περιόδου που διανύουμε και επίσης να πάρει δύναμη για τον βαρύ χειμώνα που ακολουθεί, πηγαίνοντας για καμιά εβδομάδα στο χωριό του, με δανεικά, κι εσείς του στερείτε αυτή την δυνατότητα. Δεν έπρεπε να του το κάνετε αυτό αυτή την περίοδο γιατί από φίλο και σύμμαχο που πιθανόν να τον υπολόγιζες, ο μέσος πολίτης τώρα είναι πλέον εχθρός σου,
Σε κάθε περίπτωση πάντως πιστεύω κι εγώ μαζί με πολλούς άλλους ότι κάποια στιγμή το επάγγελμα αυτό πρέπει ν’ ανοίξει στον ανταγωνισμό και στην ελεύθερη αγορά, να βγει από την στενόμυαλη λογική της συντεχνίας, για να συμβάλλει με την σειρά του στην πολυπόθητη ανάπτυξη, που κάποια στιγμή πρέπει να μας απασχολήσει όλους σοβαρά και υπεύθυνα.
ΠΟΛΥΔΕΥΚΗΣ
