Αγαπητέ αναγνώστη καλή εβδομάδα! Θα μου πεις … καλά ρε φίλε μας δουλεύεις; Δεν έχεις άδικο εδώ που τα λέμε… Δεν άρχισε καθόλου καλά η εβδομάδα αυτή. Ξυπνώντας πρωί πρωί και πιω μια γουλιά καφέ, ανοίγω το ραδιόφωνο ( αγαπημένη μου συνήθεια ), ανάβω τσιγάρο και πριν κατεβάσω την πρώτη ρουφηξιά, ακούω την σοκαριστική είδηση της άνανδρης εκτέλεσης του δημοσιογράφου και blogger, Σωκράτη Γκιόλια.
Διαβάζοντας αργότερα στο γραφείο τις εφημερίδες, καθώς και τα ηλεκτρονικά μέσα, ιστολόγια και ιστοσελίδες, δεν έχω να γράψω κάτι παραπάνω ή να προσθέσω άλλο ένα κειμενάκι στα εκατοντάδες χιλιάδες που έχουν γραφτεί απ’ το πρωί. Εγώ θα ήθελα να σταθώ στον καθαρά ανθρώπινο παράγοντα, στον άνθρωπο και οικογενειάρχη Σωκράτη Γκιόλια. Απ’ ότι διαβάζω ήταν πατέρας ενός δίχρονου αγοριού και η σύζυγος του περιμένει και το δεύτερό τους παιδί… Η άτυχη αυτή γυναίκα, θα περιμένει το παιδί τους … μόνη της… Γιατί; Γιατί κάποιοι αποφάσισαν ότι προφανώς έχει παρατραβήξει αυτό που λέμε ελευθερία του τύπου και θέλησαν με την μαφιόζικη εκτέλεση του Γκιόλια, να δώσουν το μήνυμα στις υπόλοιπες ελεύθερες φωνές και πένες.
Έχω την αίσθηση, ότι τσάμπα και βερεσέ ενέργησαν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Πιστεύω, περισσότερο τώρα, για την μνήμη του, καθώς όλοι γνωρίζουμε ότι υπηρέτησε το blogging, το τίμησε και του έδωσε άλλη διάσταση, οφείλουμε να συνεχίζουμε να γράφουμε ελεύθερα, χωρίς παρωπίδες και εμπάθεια, για όλα εκείνα που μας προβληματίζουν, μας κινούν την περιέργεια και μας ενοχλούν…
Καλό σου ταξίδι Σωκράτη Γκιόλια, συλλυπούμαι τους δικούς σου ανθρώπους.
ΠΟΛΥΔΕΥΚΗΣ
