Από : Ελευθεροτυπία
Ο Βύντρα θα μπορούσε να είναι ένας καλός τετρακοσάρης ή ένας συνεπής σεκιουριτάς.
Μπορεί και άγρυπνος φύλακας στην Παιανία. Κι όμως, αυτός ο ατάλαντος ποδοσφαιριστής εξελίχθηκε με πολλή δουλειά και απίστευτη στωικότητα και υπομονή σε απαραίτητο για την ομάδα του και μόνιμος στις επιλογές της Εθνικής... Απέναντι, ο Σεϊταρίδης -ένας από τους πιο ταλαντούχους μπακ στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας- βρίσκεται κιόλας στο λυκόφως της καριέρας του, άχθος για την ομάδα του και αποπομπαίος...
Ο Βύντρα δεν ευτύχησε να γεννηθεί ταλαντούχος. Αλλά επειδή η φύση -ο μεγαλοδύναμος να πεις;- προνοεί να κρατάει ισορροπίες, προίκισε τον Βύντρα με άλλα χαρίσματα. Πείσμα, υπομονή, στωικότητα και απόλυτη αφοσίωση στη δουλειά είναι στοιχεία που βρίσκεις και σε ανθρώπους που έχουν την ευλογία του ταλέντου. Αλλά λίγοι από αυτούς τα αξιοποιούν. Οι περισσότεροι επαναπαύονται στις φτερούγες της «θείας δωρεάς» και συνήθως περιφρονούν τα εν λόγω στοιχεία. Αντίθετα, οι στερημένοι από αυτό το δώρο τα έχουν ευαγγέλιο και οδηγό τους. Ξέρουν ότι χωρίς αυτά δύσκολα θα επιβιώσουν. Έτσι και ο Λουκάς Βύντρα...
Οταν πήγε στον Παναθηναϊκό για να καλύψει το κενό του Σεϊταρίδη, οι περισσότεροι χαμογελούσαν ειρωνικά. Και με το δίκιο τους. Σαν να βλέπεις έναν καλοσχηματισμένο κορμό δέντρου, που προσπαθούσε να κοντρολάρει την μπάλα και να δώσει μια μπαλιά στα δυο μέτρα και δεν μπορούσε. Ετρεχε όμως ασταμάτητα και προσπαθούσε. Ηταν τα μοναδικά του προσόντα. Αλλά δεν ήταν αρκετά για να αποφύγει την μήνιν της εξέδρας και τα δηκτικά σχόλια των εφημεριδογράφων. Ομως ο Βύντρα δεν πτοήθηκε. Η επιβιωτική φλόγα συντήρησε αναμμένο το καντήλι της παρουσίας του στα γήπεδα. Και επιβραβεύθηκε. Με πολλή δουλειά, με ζήλο, πάθος και απόλυτη αφοσίωση...
Στον αντίποδα, ο Σεϊταρίδης βυθίστηκε στους αφρούς του ταλέντου του. Και πνίγηκε ποδοσφαιρικά. Λένε ότι ευθύνεται και η δυναστική παρουσία του πατέρα του. Αλλά η λογική λέει ότι ο Σεϊταρίδης είναι άξιος της σημερινής μοίρας του, προσωπικά. Κανένας δεν ευθύνεται για την ήσσονα προσπάθεια, τα γλεντοκόπια και την «καλή ζωή» στη Ρωσία και την Ισπανία. Αυτά έχουν τίμημα. Γιατί η φύση ξέρει να κρατάει ισορροπίες...
Στην ιστορία του ποδοσφαίρου υπάρχουν πολλές περιπτώσεις μετρίων που καθιερώθηκαν και επιβίωσαν, όπως και ταλαντούχων που έμειναν ταλέντα ή έσβησαν νωρίς. Στη στρατιά των τελευταίων διακρίνονται ευκρινώς οι τελείως διαφορετικοί λόγοι της αποτυχίας. Δεν είναι όλες περιπτώσεις Σεϊταρίδη. Ο Γεωργακόπουλος, φερ' ειπείν, μπήκε γρήγορα στο περιθώριο λόγω ασυμβίβαστου χαρακτήρα, αλλά και επειδή δεν είχε άμεσο πρόβλημα επιβίωσης. Ο Χούτος πλήρωσε την πολυπραγμοσύνη και την καταλυτική παρουσία του πατέρα του. Ο Ταυλαρίδης, ένα μεγάλο ταλέντο που «τσίμπησε» νωρίς ο Βενγκέρ, έκανε μια μέτρια -σε σύγκριση με τα προσόντα του- πορεία, διότι ενδεχομένως δεν είχε ως προσωπικότητα εκείνα τα στοιχεία που θα τον οδηγούσαν στην κορυφή. Στην τελευταία αυτή κατηγορία εντάσσονται αρκετοί ποδοσφαιριστές, οι οποίοι αδυνατούν -παρ' ότι προσπαθούν- να αντικρίσουν το ιλιγγιώδες ύψος της κορυφής...
Τέλος πάντων, για τους μέτριους που έχουν επιβιώσει και είχαν απλώς μια ευπρόσωπη καριέρα, υπάρχει συνήθως ακόμη ένα πεδίο, στο οποίο δεν «ευδοκιμούν» οι παιχταράδες. Το πεδίο της προπονητικής. Ενδιαφέρον φαινόμενο που θα μας απασχολήσει σε προσεχές σημείωμα...
ΥΓ.: «Και ανθ' ημών, ο Γουλιμής»... Μνημειώδης φράση του Χαρίλαου Τρικούπη, όταν ο σπουδαίος αυτός πολιτικός απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής, και αντί γι' αυτόν εξελέγη ένας ασήμαντος πολιτευτής ονόματι Γουλιμής...