Από : "Τα Νέα"
Οταν η οικογένεια Βαρδινογιάννη, το καλοκαίρι του ‘79 πρόλαβε στο νήµα την αντίστοιχη των Γιαννακοπουλέων, ελάχιστοι ανέµεναν πως εκείνο το διάστηµα έπεφταν τα θεµέλια για το χτίσιµο µιας αυτοκρατορίας.
Με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη για µια µακρά περίοδο επικεφαλής, ο ΠΑΟ µεγαλούργησε! Είτε µε µουστάκι είτε χωρίς, ο βετεράνος παράγοντας εκτίναξε την αγαπηµένη του οµάδα. Ο θρύλος λέει πως συµφώνησε µε τον (τότε πρόεδρο του Ολυµπιακού) Νταϊφά, να µπουν στον χώρο και να καθαρίσουν το ποδόσφαιρο! Τριάντα χρόνια µετά βέβαια, αναζητείται ακόµη το... απορρυπαντικό, αλλά η οικογένεια σφράγισε µε κινήσεις την παρουσία της.Η σκυτάλη τώρα δίδεται στους Βγενόπουλο - Πατέρα, καθόσον οι Βαρδινογιάννηδες έκριναν πως έφτασε η ώρα για το «αντίο». Ποια είναι τα «συν» µιας εποχής που µεγάλωσε γενιές και γενιές Παναθηναϊκών;
1. Το αθλητικό κέντρο της Παιανίας. Ιδιοκτησίας των Βαρδινογιάννηδων, σήµα κατατεθέν της ΠΑΕ και της µετάβασης από τον ερασιτεχνισµό στον επαγγελµατισµό. Εξι δισ. δρχ. έφτασε το κόστος του έργου το ‘92 που ολοκληρώθηκε. Απίστευτο ύψος επένδυσης! n Ο Παναθηναϊκός ουδέποτε αντιµετώπισε οικονοµικά προβλήµατα. Ναι µεν στο λεξικό του ποδοσφαίρου µπορεί τον Γιώργο Βαρδινογιάννη να τον βρεις και δίπλα στο παρατσούκλι «καβούριας», ωστόσο ούτε κινδύνεψε µε χρεοκοπία η οµάδα ούτε έφτασε στο σηµείο να ταλανίζεται από κρίσεις τύπου ΑΕΚ, Ολυµπιακού, Αρη.
2. Δηµιούργησε ρεκόρ προσέλευσης θεατών στο Ολυµπιακό Στάδιο. Πολύ απλά γιατί έφερε την οικογένεια στο γήπεδο, πάταξε τον χουλιγκανισµό και αντέδρασε στα αλισβερίσια µε τους φανατικούς ή µε διάφορες περιθωριακές οργανώσεις φιλάθλων.
3. Εστω και χωρίς να προβληθεί ιδιαίτερα ως επίτευγµα, ο ΠΑΟ αξιοποίησε τους γηγενείς ποδοσφαιριστές. Το... σχολείο της Παιανίας ήταν ανοιχτό για µάθηση! Βοήθησε αρκετούς να κάνουν καριέρα και ουδείς πρέπει να λησµονεί πως η «πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2004» αποτελείτο κατά βάση από παιδιά του Παναθηναϊκού. Με την ευρύτερη έννοια του όρου.
4. Έφερε στον Παναθηναϊκό ορισµένα τρανταχτά ονόµατα των πάγκων. Ποιον να φέρουµε στη µνήµη και ποιον να µην ξεχάσουµε; Ράµσεϊ, Κόβατς, Μπένγκτσον, Πεζάολα, Γκµοχ, Ιβιτς, Οσιµ, Σενέκοβιτς, Γκόρσκι µια µικρή γεύση. Παλαιότερων εποχών.
5. Συνέβαλε ώστε ο Παναθηναϊκός σε µεγάλα κοµµάτια των δεκαετιών της κυριαρχίας του, να µοιάζει µε γαλαξία αστέρων! Ζάετς, Λα Λινγκ, Σαραβάκος, Σαργκάνης, Βαµβακούλας, Δεληκάρης, Γαλάκος, Σισέ, Ζιλµπέρτο, Ρότσα, Σόουζα, Αποστολάκης, Ντορουνικολάε, Ασάνοβιτς, κάποιοι από τους παικταράδες.
Φυσικά, σε µια «ατέλειωτη» περίοδο, υπάρχουν και σκιές. Ή αν προτιµάτε, στόχοι που µπορούσαν να υλοποιηθούν αλλά δεν «περπάτησαν» :
1. Στην Παιανία «µεγάλωσαν» οι παίκτες, αλλά ο ΠΑΟ δεν εξέθρεψε µια γενιά παραγόντων, µολονότι είχε την ευκαιρία. Σε αυτό οι ευθύνες ας αναζητηθούν στο άκρως προσωποκεντρικό σύστηµα εξουσίας, ένα µοντέλο πολύ συγκεντρωτικό.
2. Υποβαθµίστηκε ο ρόλος του Ερασιτέχνη. Αν και ο κόσµος ζητούσε να βελτιωθούν και να εξελιχθούν όλα τα τµήµατα του Τριφυλλιού, δεν δόθηκε η πρέπουσα σηµασία. Οσον αφορά τις δοµές του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν έγιναν οι ρήξεις στην ΕΠΟ, στην ΕΠΑΕ (ή τη Λίγκα µεταγενέστερα), ούτε ασφαλώς στον πολύπαθο χώρο της διαιτησίας.
3. Κατά την παντοκρατορία των Βαρδινογιάννηδων, δεν έγιναν τα απαιτούµενα βήµατα για τη δηµιουργία νέου γηπέδου. Και ναι µεν ο ΠΑΟ έφτασε πολύ ψηλά στην Ευρώπη µε νίκες και στιγµές αξεπέραστες (θρίαµβοι µε Γιουβέντους, κόντρες µε Αγιαξ, Λίβερπουλ, επιτυχίες σε γερµανικά εδάφη και πολλά άλλα), το σίγουρο όµως είναι πως ένας τελικός δεν ήταν όνειρο µακρινό.
Στην ουσία και παρά τους προέδρους - γλάστρες, ο ΠΑΟ βίωσε µόνο δύο ηγέτες. Τον Γιώργο και τον Γιάννη Βαρδινογιάννη***. Διαφορετικού στυλ. Με τον Τζίγγερ, προσωνύµιο που λέγεται πως δόθηκε από τον αγαπηµένο σκύλο του, ως άλλος ραλίστας να θέλει να φτάνει πάντα νικητής στον τερµατισµό, αλλά να µην τα καταφέρνει πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Υ.Γ : Η διαφορά του Γιωργού με τον Γιάννη Βαρδινογιάννη στο τρόπο διαχείρισης του συλλόγου είναι τεράστια. Ο πρώτος κατάφερε να κάνει τον Παναθηναϊκο σύλλογο μεγαλό και δυναμικό με Ευρωπαϊκές προοπτικές. Ενώ ο δεύτερος απέδειξε ότι δεν το κατέχει το άθλημα, γι'αυτό αφοσιώθηκε κυρίως στο επιχειρηματικό κομμάτι του συλλόγου. Στα οικονομικά οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι τα πήγε καλά. Όμως, γενικότερα στον τρόπο διαχείρισης ενός αθλητικού σωματείου απέτυχε. Ο Παναθηναϊκος από τότε που πήρε την σκυτάλη ο Τζίγκερ μίκρυνε σε πολλά επίπεδα. Αυτό ο ίδιος δεν πρόκειται να το παραδεχτει ποτέ. Οι κινήσεις του όμως, με την πολυμετοχικότητα και ο τρόπος του χειρίστηκε τις καταστάσεις την καλοκαιρινή περίοδο δείχνουν τουλάχιστον ότι "βάζει νερό στο κρασί του", αφήνει τους εγωϊσμούς και δίνει την ευκαιρία στους νέους μετόχους να κάνουν και πάλι το σύλλογο του Παναθηναϊκου μεγάλο σε δυναμικότητα.