Όπως ανέφερε προειδοποιήσεις υπήρξαν και ήταν πολλές και επαναλαμβανόμενες. Ωστόσο οι αντιλήψεις αυτές αντιμετωπίστηκαν για πολλά χρόνια από επιφυλακτικά έως και πολύ αρνητικά, με αντιδράσεις που κλιμακώνονταν από σκεπτικισμό έως ανοικτή εχθρότητα και οξύ καταγγελτικό λόγο. Τις περισσότερες φορές σύμφωνα με το διοικητή της ΤτΕ, οι αντιδράσεις αυτές δεν είχαν καμία σχέση με τ΄αντικειμενικά δεδομένα και εξέφραζαν απλώς δογματικές και παρωχημένες ερμηνείες της πραγματικότητας.
H επιστροφή στο παρελθόν είναι ανέφικτη προειδοποίησε ο Γ. Προβόπουλος, όσους αρνούνται «πεισματικά κάθε αλλαγή». Όπως παλαιότερα έτσι και σήμερα η στάση αυτή, επεσήμανε ο διοικητής της ΤτΕ, συγκρούεται μετωπικά με την πραγματικότητα και αγνοεί προκλητικά τις αντικειμενικές συνθήκες που καθορίζουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο πορευόμαστε. « Αν όμως αυτή τη φορά αγνοήσουμε και πάλι τις επιταγές της πραγματικότητας, η κατάληξη είναι δεδομένη οικονομική και πολιτική απομόνωση της χώρας, αρχή μίας καταστροφικής πορείας που θα εξανεμίσει ότι έχουμε επιτύχει στην μεταπολεμική ιστορία μας», υπογράμμισε χαρακτηριστικά.
Αναφερόμενος στην κρίση που κλυδωνίζει σήμερα τη χώρα και απειλεί το ευρωπαϊκό της μέλλον, ο κ. Προβόπουλος είπε ότι αποτελεί μία βαθιά, συστημική δομική κρίση του οικονομικού προτύπου λειτουργίας που κυριάρχησε μεταπολιτευτικά και το οποίο οδηγήθηκε σε αδιέξοδο και κατάρρευση. Το πρότυπο αυτό, όπως επεσήμανε ο διοικητής της ΤτΕ, παρήγαγε μεγάλα μη-διατηρήσιμα δημοσιονομικά και εξωτερικά ελλείμματα, τα οποία, αναδείχθηκαν πιο έντονα με την κορύφωση της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης. Στις συνθήκες αυτές, σύμφωνα με τον κ..Προβόπουλο, η οικονομική κατάρρευση έμοιαζε το 2010 να είναι αναπόφευκτη και απετράπη μόνο χάρη στη χρηματοδοτική στήριξη των ευρωπαίων εταίρων και του ΔΝΤ. Η ελληνική κυβέρνηση, όπως είπε ο διοικητής της ΤτΕ, ανέλαβε τη δέσμευση να προχωρήσει με ταχείς ρυθμούς στους τομείς που είχε καθυστερήσει, δηλαδή, στη δημοσιονομική προσαρμογή, στις διαρθρωτικές αλλαγές και στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας.
Καταλήγοντας, ο κ.Προβόπουλος, έκρινε απαραίτητο να «διδαχθούμε από τα λάθη μας, να αποδεχθούμε συλλογικές και ατομικές ευθύνες και κυρίως να απορρίψουμε λογικές, νοοτροπίες και συμπεριφορές που οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού».