Όσο το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της Ελλάδας γίνεται και πιο ορατό, τόσο πιο πολλοί είναι αυτοί που στρέφονται προς την Αργεντινή, ελπίζοντας να μάθουν κάτι από τις εμπειρίες της όταν αυτή χρεοκόπησε το 2002, και μετά ανέκαμψε. Σίγουρα, υπάρχουν αρκετά κοινά σημεία μεταξύ της οικονομικής περιπέτειας της Αργεντινής στη δεκαετία του 1990, και τον σημερινό εφιάλτη που ζει η Ελλάδα.
Όπως η Ελλάδα, έτσι και η Αργεντινή χρωστούσε πάρα πολλά (σχεδόν $100 δισ.), και είχε συνδέσει το νόμισμά της με το αμερικανικό δολάριο, βασιζόμενη σε δάνεια από το ΔΝΤ.
Κάποιες όμως μικρές διαφορές, κάνουν την Αργεντινή να μην αποτελεί το ιδανικό μοντέλο για την Ελλάδα.
Πρώτα απ όλα, η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας είναι πολύ χειρότερη από ότι ήταν της Αργεντινής. Σύμφωνα με την Κομισιόν, το ελληνικό δημόσιο χρέος φέτος, άγγιξε το 158% του ΑΕΠ, κάτι που το καθιστά το μεγαλύτερο όλων των εποχών του ευρώ! Σε αντίθεση, το δημόσιο χρέος της Αργεντινής ήταν το 2001 μόλις 62% του συνολικού ΑΕΠ της.
Δεύτερον, η Ελλάδα δεν έχει άμεσα διαθέσιμο ένα δικό της νόμισμα ώστε να διευκολυνθεί μια απόσχισή της από το ευρώ. Η Αργεντινή είχε το πέσο που της έδινε αρκετά πλεονεκτήματα. Αν και δεν είχε δυνατότητα βοήθειας από άλλα κράτη, παρά μόνο από το ΔΝΤ, η χώρα μπόρεσε και προχώρησε σε υποτίμηση, η οποία συντέλεσε στην ανάκαμψή της.
Η Ελλάδα δεν έχει μια τέτοια επιλογή προς το παρόν, ακόμη κι αν ένα πιο αδύναμο νόμισμα θα ήταν ότι πρέπει. Η Γερμανία και η Γαλλία δεν θα το επέτρεπαν, φοβούμενες φυγή των τραπεζικών καταθέσεων σε κράτη όπως η Πορτογαλία και η Ισπανία, κάτι που θα προκαλούσε ανυπέρβλητα προβλήματα για το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
Ο φόβος της μεταδοτικότητας ισχύει αν η ελληνική κυβέρνηση αποφασίσει ή εξαναγκαστεί να αναδιαρθρώσει το χρέος της (κάτι που μοιάζει αναπόφευκτο). Αυτό όμως δεν συνέβη στη περίπτωση της Αργεντινής.
Είναι λοιπόν το ΔΝΤ η λύση; Μάλλον όχι. Πρώτον, έχει ήδη ξεκαθαριστεί ότι δεν υπάρχει κάποια μαγική λύση σε αυτό το συστημικό πρόβλημα. Αυτό που δεν είναι ξεκαθαρισμένο, είναι αν μπορεί το ΔΝΤ να αντιστρέψει τη κατάσταση. Δεν τα κατάφερε στην Αργεντινή πριν η χώρα χρεοκοπήσει.
Το 2003, το ΔΝΤ αναγνώρισε ότι η απόφαση για συνεχείς διασώσεις της Αργεντινής από το 1995 έως το 2002, ήταν λάθος.
Και όμως το ΔΝΤ συμφωνεί σε ένα ακόμη πρόγραμμα διάσωσης που μάλλον θα αποτύχει κι αυτό. Βέβαια, δεν αποτελεί καθόλου έκπληξη, πως αυτό το πρόγραμμα υποστηρίζεται σθεναρά από την Γερμανία και τη Γαλλία, οι οποίες δεν θέλουν οι λαοί τους να ξέρουν το μέγεθος της οικονομικής κακοδιαχείρισης στην ευρωζώνη. Τα χρέη όμως θα πρέπει να εξοφληθούν. Ένα μάθημα από το παρελθόν, είναι ότι το ΔΝΤ πάντα παίρνει πίσω τα λεφτά του.
Δύσκολα λοιπόν θα υπάρξει αίσιο τέλος σε αυτή την ιστορία.
S.A.- N.Y. Times
http://www.nytimes.com/roomfordebate/2011/06/19/draft-the-imf-greece-and-the-argentina-option/why-the-imf-isnt-the-solution
Όπως η Ελλάδα, έτσι και η Αργεντινή χρωστούσε πάρα πολλά (σχεδόν $100 δισ.), και είχε συνδέσει το νόμισμά της με το αμερικανικό δολάριο, βασιζόμενη σε δάνεια από το ΔΝΤ.
Κάποιες όμως μικρές διαφορές, κάνουν την Αργεντινή να μην αποτελεί το ιδανικό μοντέλο για την Ελλάδα.
Πρώτα απ όλα, η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας είναι πολύ χειρότερη από ότι ήταν της Αργεντινής. Σύμφωνα με την Κομισιόν, το ελληνικό δημόσιο χρέος φέτος, άγγιξε το 158% του ΑΕΠ, κάτι που το καθιστά το μεγαλύτερο όλων των εποχών του ευρώ! Σε αντίθεση, το δημόσιο χρέος της Αργεντινής ήταν το 2001 μόλις 62% του συνολικού ΑΕΠ της.
Δεύτερον, η Ελλάδα δεν έχει άμεσα διαθέσιμο ένα δικό της νόμισμα ώστε να διευκολυνθεί μια απόσχισή της από το ευρώ. Η Αργεντινή είχε το πέσο που της έδινε αρκετά πλεονεκτήματα. Αν και δεν είχε δυνατότητα βοήθειας από άλλα κράτη, παρά μόνο από το ΔΝΤ, η χώρα μπόρεσε και προχώρησε σε υποτίμηση, η οποία συντέλεσε στην ανάκαμψή της.
Η Ελλάδα δεν έχει μια τέτοια επιλογή προς το παρόν, ακόμη κι αν ένα πιο αδύναμο νόμισμα θα ήταν ότι πρέπει. Η Γερμανία και η Γαλλία δεν θα το επέτρεπαν, φοβούμενες φυγή των τραπεζικών καταθέσεων σε κράτη όπως η Πορτογαλία και η Ισπανία, κάτι που θα προκαλούσε ανυπέρβλητα προβλήματα για το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
Ο φόβος της μεταδοτικότητας ισχύει αν η ελληνική κυβέρνηση αποφασίσει ή εξαναγκαστεί να αναδιαρθρώσει το χρέος της (κάτι που μοιάζει αναπόφευκτο). Αυτό όμως δεν συνέβη στη περίπτωση της Αργεντινής.
Είναι λοιπόν το ΔΝΤ η λύση; Μάλλον όχι. Πρώτον, έχει ήδη ξεκαθαριστεί ότι δεν υπάρχει κάποια μαγική λύση σε αυτό το συστημικό πρόβλημα. Αυτό που δεν είναι ξεκαθαρισμένο, είναι αν μπορεί το ΔΝΤ να αντιστρέψει τη κατάσταση. Δεν τα κατάφερε στην Αργεντινή πριν η χώρα χρεοκοπήσει.
Το 2003, το ΔΝΤ αναγνώρισε ότι η απόφαση για συνεχείς διασώσεις της Αργεντινής από το 1995 έως το 2002, ήταν λάθος.
Και όμως το ΔΝΤ συμφωνεί σε ένα ακόμη πρόγραμμα διάσωσης που μάλλον θα αποτύχει κι αυτό. Βέβαια, δεν αποτελεί καθόλου έκπληξη, πως αυτό το πρόγραμμα υποστηρίζεται σθεναρά από την Γερμανία και τη Γαλλία, οι οποίες δεν θέλουν οι λαοί τους να ξέρουν το μέγεθος της οικονομικής κακοδιαχείρισης στην ευρωζώνη. Τα χρέη όμως θα πρέπει να εξοφληθούν. Ένα μάθημα από το παρελθόν, είναι ότι το ΔΝΤ πάντα παίρνει πίσω τα λεφτά του.
Δύσκολα λοιπόν θα υπάρξει αίσιο τέλος σε αυτή την ιστορία.
S.A.- N.Y. Times
http://www.nytimes.com/roomfordebate/2011/06/19/draft-the-imf-greece-and-the-argentina-option/why-the-imf-isnt-the-solution