ΤΟ ΜΕΓΑ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ από τις χθεσινές τηλεφωνικές επαφές του πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς ήταν να ξεκαθαριστεί ποια, τέλος πάντων, είναι η θέση της κυβέρνησης εν όψει της κρίσιμης έκτακτης συνόδου κορυφής των Βρυξελλών για το σχέδιο της νέας βοήθειας προς την Ελλάδα. Οσο κι αν προσπάθησαν οι αρχηγοί των άλλων κομμάτων, δεν κατέστη δυνατό να καταλάβουν από τα λεγόμενα του Γ. Παπανδρέου ποια ακριβώς είναι η ελληνική πρόταση για το θέμα του χρέους, πέραν, φυσικά, της γενικής και ομιχλώδους τοποθέτησης του πρωθυπουργού ότι μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου αναμένει από την Ευρώπη να κάνει το καθήκον της. Αργά το βράδυ, και μέσω του κυβερνητικού εκπροσώπου, διευκρινίστηκε ότι η κυβέρνηση τάσσεται υπέρ της επαναγοράς ομολόγων. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι δεν αποδέχεται τη συμμετοχή ιδιωτών, πράγμα το οποίο θα οδηγούσε ουσιαστικά σε «επιλεκτική χρεοκοπία».
ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ που συνάγεται είναι ότι ο πρωθυπουργός συμφωνεί κατ’ ουσίαν με τον Α. Σαμαρά, ο οποίος απορρίπτει κατηγορηματικά το ενδεχόμενο συμμετοχής ιδιωτών στο ρίσκο των κρατικών ομολόγων και έχει προτείνει ως λύση την επαναγορά. Εάν και εφόσον, λοιπόν, οι θέσεις τους πράγματι ταυτίζονται, το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί η κυβέρνηση, διά του Ε. Βενιζέλου, επιτίθεται κατά του προέδρου της Ν.Δ., ο οποίος πρώτος διατύπωσε με σθένος και υπευθυνότητα την πρόταση αυτή. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν έχει συγκεκριμένη θέση και σχέδιο να παρουσιάσει και, μόλις πιεστεί, αναγκάζεται να συρθεί προς τις προτάσεις άλλων. Είναι σαφές ότι περιμένει την -όποια- λύση που θα δοθεί από τους ισχυρούς και το μόνο που κάνει είναι να προκαλεί κόντρες με την αντιπολίτευση προκειμένου να καλύψει την αδυναμία της.