Επιτέλους, η Ελλάδα έφυγε από τα πρωτοσέλιδα της υφηλίου! Τη θέση της πήρε η Ιταλία.
Όλοι ασχολούνται με την ιταλική κρίση. Διότι, όπως έγραψαν οι «Financial Times» η αποτυχία της Ιταλίας, -δηλαδή η πτώχευση- θα είναι καταστροφική για την Ευρωζώνη. Ενώ η αποτυχία της Ελλάδος «θα ήταν μια ενόχληση». Επομένως, είναι πικρό αυτό το «επιτέλους». Και προϊδεάζει για κάτι χειρότερο: αν σταθεροποιηθεί η κατάσταση στην Ευρωζώνη, ενδεχόμενη πτώχευση της Ελλάδας -και έξοδος από αυτήν- ελάχιστα θα απασχολήσει τους Ευρωπαίους. Διότι οι επιπτώσεις θα είναι ελάχιστες γι’ αυτούς…
Τότε που η Ελλάδα μπορούσε να παίξει αποτελεσματικά το χαρτί της χρεοκοπίας και να κερδίσει σημαντικά οφέλη, δεν το έπραξε. Φορτώθηκε το εξοντωτικό Μνημόνιο, πήρε τοκογλυφικό δάνειο -δήθεν σωτήριο- και οδηγήθηκε στην κόλαση. Επομένως, δεν έσωσε τη χώρα από τη χρεοκοπία, όπως αλαζονικά και υποκριτικά διατείνεται ο εκπεσών Γ. Παπανδρέου, αλλά την έσπρωξε στον γκρεμό. Ένα το κρατούμενο, λοιπόν…
Το θέμα είναι τώρα τι γίνεται… Τον δρόμο τον έδειξε ένα μέρος της Αριστεράς, αλλά κυρίως τον φωταγώγησε ο Αντώνης Σαμαράς: επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου και αλλαγή της συνταγής. Τολμηρή θέση, την οποία ο αρχηγός της ΝΔ την πλήρωσε ακριβά. Εισέπραξε λοιδορίες και χλεύη από τους ημέτερους υποτακτικούς των Ευρωπαίων, πολιτικούς και κονδυλοφόρους, ενώ αντιμετωπίστηκε σκαιότατα από τους ομοδόξους του στην Ευρώπη. Να, όμως, που τώρα οι ίδιοι οι ιθύνοντες της Ένωσης ομολογούν -αισχυντηλά βεβαίως- την αποτυχία της συνταγής. Το δήλωσε ο Μπαρόζο και ακολούθησε ο Γιούνκερ. Ύψιστη, όμως, δικαίωση του Σαμαρά, αλλά και όσων ζητούν αλλαγή της συνταγής, υπήρξε πρόσφατο δημοσίευμα των «New York Times».
Η καθεστωτική μεν, αλλά χωρίς παρωπίδες για ορισμένα ζητήματα, αμερικανική εφημερίδα, αφού έπλεξε το εγκώμιο των κ. Μόντι και Παπαδήμου, σημείωσε τα εξής: Οι δύο πρωθυπουργοί «θα πρέπει να ασκήσουν πιέσεις στους εταίρους τους, ηγέτες της Ευρώπης, για μια νέα και καλύτερη συμφωνία». Προφανές το «γιατί»: «Δεδομένης της πείρας τους οι δύο πρωθυπουργοί -συνεχίζουν οι “New York Times”- σίγουρα κατανοούν ότι οι οικονομίες τους δεν είναι αρκετά ισχυρές για να απορροφήσουν περισσότερη λιτότητα, νέους μεγαλύτερους φόρους και περαιτέρω σαρωτικές περικοπές θέσεων εργασίας». Δεύτερο κρατούμενο, λοιπόν…
Ποια είναι, όμως, τα περιθώρια επαναδιαπραγμάτευσης; Σε ποιους τομείς; Πού υπάρχουν κόκκινες γραμμές εκατέρωθεν – από την Ένωση και την ελληνική πλευρά, δηλαδή; Προχθές ο Ισπανός Σαμαράς, που αναμένεται να κερδίσει άνετα τις εκλογές, επανέλαβε ότι θα επιβάλει σκληρή λιτότητα. Όμως, ο κ. Ραχόι δεσμεύτηκε ρητά ότι δεν θα θιγούν οι συντάξεις. Ιδού, λοιπόν, ένα πρώτο ρήγμα στις ανοηταίνουσες εντολές των δανειστών και των Ευρωπαίων… Ας μείνουμε, όμως, στην Ιβηρική. Ο πορτογάλος πρωθυπουργός, ο οποίος είχε υπογράψει προεκλογικά τη δέσμευση που ζητούσαν οι εταίροι -ότι θα εφαρμόσει κατά γράμμα την επιβληθείσα πολιτική-, δήλωσε προσφάτως ότι θα ζητήσει αναθεώρηση ορισμένων πτυχών της συμφωνίας. Δηλαδή, επαναδιαπραγμάτευση! Και μίλησε, συγκεκριμένα, για την ανάγκη να αντιμετωπιστεί η απειλητική ύφεση…
Οι δικοί μας υπουργοί, όπως ο παρωπιδοφόρος κ. Παπακωνσταντίνου, ως υπουργός Οικονομικών, και ο δογματικός κ. Ραγκούσης θεωρούσαν έγκλημα καθοσιώσεως ακόμη και τη σκέψη για επαναδιαπραγμάτευση πτυχών του Μνημονίου. Αμβλυωπική πολιτική, που ταιριάζει γάντι σε φοβισμένους και ευένδοτους. Με αποκορύφωμα την ιλαρή και ακατανόητη εμμονή του κ. Ραγκούση στο θέμα των ταξιτζήδων: αρνήθηκε να δεχθεί ακόμη και αυτό που ισχύει σε ολόκληρη την Ευρώπη! Τα πληθυσμιακά κριτήρια. Ήταν αυτό που ζητούσαν οι ταξιτζήδες, σύσσωμη η αντιπολίτευση, αλλά και… η κοινή λογική. Τι λογής απελευθέρωση να κάνεις, π.χ., σε μια Αθήνα η οποία διαθέτει πολύ περισσότερα ταξί απ’ όσα χρειάζεται;
Ένας άλλος τομέας στον οποίο μπορεί να κινηθεί μια δυναμική, διεκδικητική πολιτική είναι η σμίκρυνση του ποσοστού με το οποίο συμμετέχει η χώρα μας στο ΕΣΠΑ. Λιανά, αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα θα δίνει λιγότερα χρήματα για ένα έργο το οποίο συγχρηματοδοτείται από την Ένωση. Μέχρι τώρα, η συμμετοχή της χώρας ήταν απαγορευτική, επειδή δεν διέθετε τα απαιτούμενα κονδύλια. Και αυτός είναι ένας από τους λόγους -ίσως ο βασικός- για τον οποίο υπάρχει μικρή απορρόφηση κονδυλίων…
Σημειωτέον ότι έγινε κάποια αρχή σ’ αυτό το ζήτημα. Το αστείο, όμως, είναι ότι το θέμα δεν ανακινήθηκε με πρωτοβουλία της υπνώττουσας κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, αλλά με δηλώσεις ευρωπαίων ιθυνόντων! Εν πάση περιπτώσει, τώρα υφίσταται η δυνατότης να ζητήσει η Ελλάδα περαιτέρω σμίκρυνση του δικού της ποσοστού συμμετοχής, ώστε να εισρεύσουν απρόσκοπτα τα κονδύλια του ΕΣΠΑ και να διατεθούν για έργα ανάπτυξης…
Πεδίο διεκδίκησης αποτελεί και η μείωση του ΦΠΑ, ενώ μεγάλα ζητούμενα παραμένουν η περαιτέρω χρονική επιμήκυνση στην αποπληρωμή των δανείων, το φρένο στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας -ιδία σήμερα, που έχει πέσει η τιμή τους- και βέβαια η αποφυγή κατίσχυσης του βρετανικού δικαίου στο θέμα των ομολόγων («κούρεμα»)… Με άλλα λόγια, δυνατότητες διεκδίκησης καλύτερης συμφωνίας υπήρχαν. Και υπάρχουν. Σε πείσμα της μνημονιακής χορωδίας -πολιτικής και μιντιακής- που θεωρεί θέσφατο ό,τι εκπορεύεται από την Ένωση και διαπαιδαγωγεί την κοινωνία στη μοιρολατρική υποταγή…
Ας μας επιτραπεί να υπενθυμίσουμε ότι η στήλη, στο σημείωμα της παρελθούσης Κυριακής, έγραψε ότι «αυτό που επιδιώκει ο Σαμαράς με την αναδιαπραγμάτευση ενδέχεται να δοθεί ως δώρο στον κ. Παπαδήμο» από την Ένωση. Θα είναι δώρο ουσίας ή στάχτη για τα μάτια του κόσμου, ώστε να υπάρξει πρόσκαιρη εκτόνωση; Ίδωμεν… Όμως, αποδείχθηκε καθαρά ότι δεν είναι τζάμπα μάγκες όσοι εμμένουν και διεκδικούν. Είτε πρόκειται για κοινωνίες είτε για ηγέτες. Το δείχνει και η διαδρομή της υφηλίου…
το ΠΑΡΟΝ