Του Αλέξανδρου Αρβανιτάκη
Πολιτικός Επιστήμων, Διεθνολόγος
Από : Εφημερίδα "ΚΟΣΜΟΣ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"
Η πρόσφατη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης για το βέτο που άσκησε η πατρίδα μας στην αίτηση των Σκοπίων να γίνουν μέλος του ΝΑΤΟ ανέδειξε την ανεπάρκεια της εξωτερικής μας πολιτικής στο συγκεκριμένο κρίσιμο εθνικό μας μέτωπο.
Η καταδίκη της Ελλάδας καταδεικνύει τα περιθώρια που πάντα είχε το ελληνικό ΥΠΕΞ για την προάσπιση των εθνικών μας δικαίων. Όμως λόγω πολιτικών επιλογών κινδυνεύουμε να υποστούμε ένα σημαντικό πλήγμα στο διεθνές κύρος της χώρας.
Μετά την απόφαση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1992, την τότε καθαρή θέση σύσσωμης, σχεδόν, της ελληνικής πολιτικής τάξης και με τη δυναμική στήριξη της ελληνικής κοινωνίας, ακολούθησε μια μακρά περίοδος προκλητικής αδιαφορίας γύρω από το Σκοπιανό εκ μέρους των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.
Ιδίως την περίοδο Σημίτη, 1996-2004, το Σκοπιανό αντιμετωπιζόταν ως ένα περιττό μέτωπο για την πατρίδα μας, καθώς προείχαν τα «εθνικά οράματα» του Χρηματιστηρίου και των Ολυμπιακών Αγώνων.
Αποτέλεσμα της εγκληματικής απραξίας της κυβέρνησης Σημίτη ήταν η αναγνώριση των Σκοπίων με τη συνταγματική τους ονομασία («Δημοκρατία της Μακεδονίας») από περισσότερα από 100 κράτη, για τις διμερείς τους σχέσεις.
Η κυβέρνηση Καραμανλή βρέθηκε αντιμέτωπη με αφόρητες πιέσεις του διεθνούς παράγοντα, ιδίως των ΗΠΑ. Ποιος μπορεί άλλωστε να ξεχάσει την αναγνώριση των Σκοπίων από την Ουάσιγκτον ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» την ίδια μέρα της επανεκλογής της διακυβέρνησης Μπους;
Συμβιβαστική λύση
Σε μια προσπάθεια αφενός να απαλλαγεί από τις διεθνείς πιέσεις και αφετέρου να αναδείξει την αδιαλλαξία των Σκοπιανών (οι οποίοι παρά τα λεγόμενα δεν έχουν ποτέ συζητήσει κάποια διαφορετική ονομασία από τη συνταγματική τους), ο Κώστας Καραμανλής πρότεινε μια συμβιβαστική λύση σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό για κάθε χρήση (erga omnes). Μια ύστατη συμβιβαστική προσπάθεια που προσέκρουσε στην αμετακίνητη στάση του Γκρούεφσκι αλλά κατέστησε σαφές στη διεθνή κοινότητα ότι τα Σκόπια δεν ενδιαφέρονται για συμβιβασμό.
Η γενναία στάση του Κώστα Καραμανλή στο Βουκουρέστι οδήγησε στη προσφυγή των Σκοπίων στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, το οποίο μπορεί να δέχτηκε τις αιτιάσεις των γειτόνων μας για την παραβίαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, αλλά απέρριψε κάθε απαίτηση για πίεση προς την Αθήνα για να επιτρέψει την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ.
Η επαναφορά του Σκοπιανού στο προσκήνιο οφείλει να κινητοποιήσει όλους εμάς σε μια κατεύθυνση μιας ενεργούς διπλωματικής αντεπίθεσης η οποία θα καταδείξει:
Την καλή θέληση της Ελλάδας για συμβιβασμό στη βάση μιας λύσης όπου θα γίνονται σεβαστές οι αιτιάσεις της για το σεβασμό της ιστορικής πραγματικότητας σχετικά με την εθνολογική προέλευση των γειτόνων μας.
Την στηλίτευση κάθε αλυτρωτικής κίνησης των Σκοπιανών (βιβλία ιστορίας, καπηλεία ιστορικών προσώπων κλπ.)
Τη διατύπωση της ρητής και κατηγορηματικής θέσης της πατρίδας μας ότι όσο υφίσταται προσπάθεια αλυτρωτισμού και σφετερισμού της ιστορικής μας κληρονομιάς, τα Σκόπια θα βρίσκουν κλειστές τις πόρτες των διεθνών οργανισμών στους οποίους προσπαθούν να ενταχθούν.
Αυτή η στάση είναι σύμφωνη με τη θέση του ελληνικού λαού, που δεν αποδέχεται το σφετερισμού της ιστορικής μας κληρονομιάς με συντριπτικά ποσοστά σε κάθε μέτρησης κοινής γνώμης που έχει καταγραφεί, αλλά και την ανάγκη σταθερότητας στην περιοχή μας, ιδίως απέναντι σε ένα κρατίδιο του οποίου η υπόσταση τίθεται εν αμφιβόλω.