H άνοδος του Γιώργου Παπανδρέου στην εξουσία, σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο για την Ελλάδα, ήταν μάλλον αποτέλεσμα συγκυριών. Αρχικά διότι η Νέα Δημοκρατία είχε χάσει την ηθική της νομιμοποίηση απέναντι στους πολίτες και περεταίρω εξαιτίας των υποσχέσεων που καλλιέργησε. Υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα.
Μέσα στους πέντε πρώτους μήνες η κυβέρνηση έδωσε δείγματα γραφής για την πολιτική την οποία πρόκειται να ακολουθήσει. Πλεόν μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι αυτά που ακολούθησαν ήταν σε αντίθετη κατεύθυνση με τις προεκλογικές δεσμεύσεις.
Μέσα στους πέντε πρώτους μήνες η κυβέρνηση έδωσε δείγματα γραφής για την πολιτική την οποία πρόκειται να ακολουθήσει. Πλεόν μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι αυτά που ακολούθησαν ήταν σε αντίθετη κατεύθυνση με τις προεκλογικές δεσμεύσεις.
Οι πρώτες μέρες διακυβέρνησης χαρακτηρίστηκαν από βιασύνη. Και όπως είναι φυσικό τη βιασύνη ακολούθησαν λάθη. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση έκανε λάθος αξιολόγηση ζητημάτων (τέλη κυκλοφορίας, φορολόγηση σε ποτά και τσιγάρα, τροπολογία για την φορολόγηση γονικών παροχών) με αποτέλεσμα να αποσύρει μέτρα αμέσως μετά την ανακοίνωσή τους.
Μέσα σε 100 μέρες προέβη σε προσλήψεις ατόμων με καθαρά κομματικά κριτήρια, και αβέβαιο ακαδημαϊκό παρελθόν, ενώ στόχος ήταν η ανανέωση με άφθαρτα πρόσωπα.
Στο θέμα της οικονομίας η ατάκα που σφράγισε την πρόωρη αποτυχία της ήταν «τα λεφτά υπάρχουν», μια ακόμα λανθασμένη εκτίμηση καθώς η πορεία των γεγονότων όπως (πρόγραμμα σταθερότητας και ανάπτυξης, λάσπη από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, δανεισμός, πιθανότητα να τεθεί η χώρα υπό κηδεμονία) θα έφερνε την κυβέρνηση εκτεθειμένη και στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.
Σ' αυτή τη δύσκολη συγκηρία το ΠαΣοΚ έφερε ξανά στην επικαιρότητα το θέμα με τις εξεταστικές επιτροπές. Πίστεψε ότι ήταν μια σωστή επικοινωνιακά στιγμή για να αποσπάσει με το ζήτημα των σκανδάλων την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα. Το πρόβλημα όμως είναι τόσο σημαντικό που δεν ήταν δυνατό να επισκιαστεί.
Το λάθος λοιπόν εδώ στηρίζεται σε μία φράση από τον ‘Ηγεμόνα’ του Μακιαβέλι «Η μεγαλύτερη δύναμη του ηγέτη είναι να αναγνωρίζει τα κακά με το που γεννιούνται». Η κυβέρνηση όμως αντιλήφθηκε την πραγματικότητα ετεροχρονισμένα.
Οπότε το σχέδιο των 100 ημερών κρίνεται ως ένα σχέδιο επικοινωνιακού εντυπωσιασμού παρά ρεαλιστικών πράξεων. Θα ήταν προτιμότερο οι εξαγγελίες και τα μέτρα τα οποία επρόκειτο να παρθούν, να καθυστερούσαν για να μελετηθούν με προσοχή και με σαφήνεια, έτσι ώστε να μην καταλήξουν σε φαινόμενα βιαστικού εντυπωσιασμού με πρόχειρες ενέργειες ,διότι με αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση φάνηκε στον κόσμο αναξιόπιστη. Βάζοντας προεκλογικά τον πήχη τόσο ψηλά η ανώμαλη προσγείωση ήταν αναμενόμενο αποτέλεσμα.
Αν η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου συνεχίσει να πορεύεται με τόσα απανωτά λάθη, το μέλλον της μάλλον κρίνεται αβέβαιο και σύμφωνα με τον Μακιαβέλι “Όποιος αγνοεί την πραγματικότητα και θέλει να τη βλέπει εξιδανικευμένη, προετοιμάζει με σιγουριά την προσωπική του καταστροφή” και η κυβέρνηση έχει αρχίσει να βρίσκεται κοντά σ αυτή την καταστροφή και μάλιστα από τόσο νωρίς.
