Ξεκινάει σήμερα το 19ο Παγκόσμιο Κύπελλο και για ένα μήνα θα γεμίζει τα μεσημέρια, τα απογεύματα, τα βράδια μας. Όλοι οι Έλληνες ποδοσφαιρόφιλοι προσηλωμένοι στις τηλεοράσεις τους θα απολαύσουν τον αξιολάτρευτο αυτό θεσμό, κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα από τις σκοτούρες της καθημερινότητας και την αγωνία του «τι μέλλει γενέσθαι» στην πατρίδα μας.
Η αυλαία του Mundial 2010 (Νότιος Αφρική) ανοίγει στο κατάμεστο από 94.700 θεατές το «Soccer City» του Γιοχάνεσμπουργκ με την διεξαγωγή της αναμέτρησης Ν. Αφρική-Μεξικό.
Όλοι μας ευχόμαστε καλή επιτυχία στην Εθνική μας. Παρόλο που δεν έγινε η απαραίτητη ανανέωση πρόσωπων τα τελευταία χρόνια και η παλαιά καραβάνα παικτών θα σηκώσει το βάρος της ομάδας, εμπιστευόμαστε τον προπονητή μας Ότο Ρεχάγκελ για μια αξιοπρεπή πορεία.
Ακολουθεί άρθρο του Ι. Κ. Πρετεντέρη με το οποίο ισχυρίζεται ότι:
“Στο ποδόσφαιρο διαλέγεις στρατόπεδο, δεν υπάρχουν ούτε ουδέτεροι ούτε αδιάφοροι. Θέλεις να νικήσεις, όπως κι αν νικήσεις”
Σςςςς! αρχίζει..
Του Ι.Κ. Πρετεντέρη
ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ και για έναν μήνα, θα ζήσουµε το μεγαλύτερο αθλητικό και τηλεοπτικό θέαμα του κόσμου. Την ίδια ώρα, την ίδια στιγμή, εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι από το Μπουένος Αϊρες έως το Τόκιο και από το Λονδίνο έως την Αµπιτζάν, θα αναστενάζουν, θα αποθεώνουν, θα ενθουσιάζονται και θα δυσανασχετούν.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν το ποδόσφαιρο είναι πρόδρομος ή παιδί της παγκοσμιοποίησης. Σήμερα, όμως, τη συμβολίζει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τις αγορές και τα χρηματιστήρια. Όλοι οι πιτσιρικάδες (και οι λιγότερο πιτσιρικάδες...) της υφηλίου συμμετέχουν στον πλανήτη που συγκροτείται από έναν Μέσι, έναν Ετό ή έναν Ντρογκµπά, χωρίς διακρίσεις χρώματος, θρησκείας ή πατρίδας.
ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ, ακόμη και µια χώρα που οδηγήθηκε χαρωπά στη χρεοκοπία, µια χώρα που οδηγείται ανέμελα στην πτώχευση, µια χώρα που βουλιάζει στην ύφεση και τη μιζέρια, θα βρει στο πλανητικό θέαµα διέξοδο, θέμα και αποκούμπι. Ευτυχώς, κανείς φωστήρας του υπουργείου Οικονομικών δεν σκέφτηκε ακόμη να βάλει φόρο στο Μουντιάλ...
ΑΝΕΞΗΓΗΤΗ ΕΛΞΗ. Μυστηριώδης γοητεία. Ή μήπως όχι; Διότι οι αναμετρήσεις των γηπέδων έχουν µια περίεργη ιδιότητα: συνδυάζουν τη νεωτερικότητα της παγκοσμιοποίησης µε την πιο μεσαιωνική εκδοχή της σύγκρουσης.
ΔΙΟΤΙ ,ΤΙ είναι τελικά το ποδόσφαιρο; Ένα θέαµα; Ένα άθλημα; Ένα παιχνίδι; Ίσως κάτι από αυτά. Αλλά και κάτι πολύ περισσότερο: είναι η προέκταση του πολέμου µε άλλα μέσα για να παραφράσω ταπεινά τον Κλάουζεβιτς...
ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ συμβολικού χαρακτήρα, µε κανόνες ελεγχόμενης βίας, ακριβώς όπως τα τουρνουά των ιπποτών στον Μεσαίωνα. Μια αναπαράσταση πολέμου, η οποία όπως όλοι οι πόλεμοι έχει έναν και μοναδικό σκοπό, την πλήρη και από λυτή επικράτηση. Ο πρώτος είναι πρώτος. Ο δεύτερος δεν είναι τίποτα ακόμη και αν του βάλει γκολ µε το χέρι ο Ανρί...
ΜΙΑ ΜΑΧΗ που διεξάγεται µε όλα τα μέσα. Και ανοιχτή σε όλα τα αποτελέσματα. Όπου η Βόρεια Κορέα πετάει έξω την Ιταλία. Όπου ο Ματεράτσι κερδίζει τον Ζιντάν σε αντίθεση, ας πούμε, µε το πιο προβλέψιμο μπάσκετ, όπου εννέα στις δέκα φορές κερδίζει ο καλύτερος και όποιος έχει προπονητή τον Ομπράντοβιτς.
Η ΓΟΗΤΕΙΑ του ποδοσφαίρου είναι τόσο παλιά όσο ο κόσμος. Είναι η γοητεία της αναμέτρησης. Είναι η γοητεία της σύγκρουσης. Είναι η γοητεία της επικράτησης. Γι’ αυτό και στο ποδόσφαιρο διαλέγεις στρατόπεδο, δεν υπάρχουν ούτε ουδέτεροι ούτε αδιάφοροι. Θέλεις να νικήσεις, όπως κι αν νικήσεις.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ποιος θα πάρει το Μουντιάλ. Πιστεύω ότι δεκαετίες έχουμε να δούμε ένα τουρνουά τόσο ανοιχτό σε προβλέψεις και τόσο πρόσφορο σε εκπλήξεις. Γι’ αυτό θέλω να ελπίζω ότι η σύγκρουση δεν θα µας απογοητεύσει.
