Κοινωνική συμφωνία, ανεξάρτητοι Έλληνες, πατρίδα, δημοκρατική συμμαχία, δημοκρατική αριστερά, άρμα πολιτών… Ωραία ακούγονται! Βαρύγδουπα και με την απαραίτητη δόση επικοινωνιακού καθωσπρεπισμού. Αυτά είναι μερικά μόνο από τα ονόματα των νέων πολιτικών σχηματισμών, που τους τελευταίους μήνες, άνοιξαν κι ανοίγουν τα πανιά τους, για να είμαστε κι επίκαιροι, φιλοδοξώντας να κερδίσουν την ψήφο των αγανακτισμένων Ελλήνων ψηφοφόρων, για να δώσουν μια λυσσαλέα μάχη για τα συμφέροντά τους, καθώς και τα δικαιώματά τους, που προδοτικές κυβερνητικές πολιτικές της τελευταίας διετίας, καταπάτησαν. Αν σ’ όλα αυτά, προσθέσουμε και κόμματα με συγκροτημένες ήδη κοινοβουλευτικές ομάδες, όπως για παράδειγμα ΛΑΟΣ και ΣΥΡΙΖΑ, που διαγκωνίζονται επάξια μαζί τους, στον ακατάσχετο πολιτικό ακτιβισμό και στις ασκήσεις εδάφους – αέρος που θα λέγανε και η σχετική με την ενόργανη γυμναστική, έχουμε μπροστά μας θαρρώ, ένα μωσαϊκό φαιδρότητας που δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο να ελπίζεις, ότι κάτι θ’ αλλάξει στην πατρίδα μας την επομένη των εκλογών που ακολουθούν. Ναι! Ο δικομματισμός, φέρει το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης για την σημερινή κατάντια. Ναι! Κάτι έπρεπε ν’ αλλάξει. Ναι! Είναι υγειές σ’ ένα πολιτικό σύστημα, όλο και περισσότεροι πολίτες του να διεκδικούν ρόλο ακόμα και να νέμονται την εξουσία ή τουλάχιστον, να προσπαθούν για κάτι τέτοιο. Όμως, σ’ ένα εντελώς απαξιωμένο σύστημα πολιτικών αξιών, είναι αλήθεια πρόοδος, νέοι πολιτικοί σχηματισμοί να έρχονται στο επίκεντρο και να συγκροτούνται, από πρόσωπα που έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο στο παλιό, σάπιο, άρρωστο, πολιτικό μας γίγνεσθαι; Είναι αλήθεια βήμα προόδου για ένα πολιτικό σύστημα που έχει παραδώσει το πνεύμα του, αντί μέσα από τις στάχτες του ν’ αναγεννηθεί, απλά ν’ ανακυκλώνει τα φθαρμένα του υλικά ή, ακόμα χειρότερα, να βασίζει την αναγέννηση του, περιμένοντας να ξεπηδήσουν απ’ την ντουλάπα, σκελετοί του παρελθόντος του; Φοβάμαι πως όχι. Όλες εν τέλει αυτές οι κινήσεις και οι ζυμώσεις που εδώ και πολλούς μήνες έχουν αρχίσει και πλησιάζουν σήμερα στο τελικό στάδιο της διαμόρφωσής τους, θεωρώ πως πολύ απλά απορρέουν και πηγάζουν, από το ελλειμματικό υπόβαθρο, των Ελλήνων πολιτικών, που για πολλούς λόγους που δεν είναι της παρούσης, επιβίωναν σ’ αυτό και είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για την φθορά του. Η πολιτική, είναι αγώνισμα ομαδικό και όχι ατομικό. Στόχος της θα’ πρεπε να είναι η εξέλιξη της κοινωνίας που υπηρετεί, η πρόοδός της και κυρίως, η προστασία των μετόχων της, δηλαδή, των απλών πολιτών αυτής. Οι Έλληνες πολιτικοί του 21ου αιώνα, για το μόνο που δυστυχώς ενδιαφέρονται, δεν είναι όλα τα παραπάνω αλλά, η δική τους, προσωπική εξέλιξη και ανέλιξη, κάτι που όλα όσα συμβαίνουν στο πολιτικό μας προσκήνιο και παρασκήνιο, αποδεικνύουν περίτρανα πλέον. Όταν έχεις μάθει μόνο να μιλάς και να μιλάς και να μιλάς ακατάσχετα, χωρίς ποτέ ν’ ακούς, σίγουρα θα ψάξεις να βρεις καινούριους τρόπους να συνεχίσεις να το κάνεις. Όταν δεν έχεις μάθει ποτέ να διεκδικείς και να παλεύεις συλλογικά και για το σύνολο αλλά μόνο για την προσωπική πολιτική σου επιβίωση, ποτέ δεν θα παρεκκλίνεις απ’ αυτόν τον δρόμο. Ένα μόνο είναι σίγουρο, ο μόνος που βγαίνει χαμένος απ’ αυτή την ιστορία, είναι ο Έλληνας πολίτης, που ζαλισμένος προσπαθεί να καταλάβει τι ακριβώς γίνεται, ψάχνοντας μια σανίδα σωτηρίας.