Του Μιχάλη Ιγνατίου
Αναλυτές στην Ευρώπη και την Αμερική έχουν υποστηρίξει πολλές φορές και αποδείξει με επιχειρήματα, ότι το Μνημόνιο ήταν το «λάθος φάρμακο» για την ελληνική οικονομία. Από τότε, τον Μάιο του 2010, υπεδείκνυαν την ανάγκη αλλαγής πορείας. Το ίδιο ζητούν και τώρα από την παρούσα κυβέρνηση, η οποία δείχνει να φοβάται τους δανειστές και να προσπαθεί να τους καλοπιάσει, παρουσιαζόμενη στις διαπραγματεύσεις βασιλικότερη του βασιλέως.
Το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνει ο πρωθυπουργός και οι εταίροι του στην κυβέρνηση, ήταν μία ανάλυση τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει η Ελλάδα. Είναι δεδομένο ότι οι αντοχές του λαού έχουν εξατμιστεί για άπειρους λόγους, με κυριότερο ότι απουσιάζει εντελώς η απαιτούμενη εμπιστοσύνη προς όσους διαφεντεύουν τις τύχες του, είτε είναι οι Ελληνες πολιτικοί είτε οι Ευρωπαίοι εταίροι, που αποδείχθηκαν σκληροί και αναίσθητοι δανειστές απέναντι σε ένα λαό, ο οποίος πληρώνει τα σκάνδαλα και τα λάθη των ηγετών του.
Ας ρωτήσει ο καθένας τον εαυτό του πόσο εμπιστευόμαστε τους Ελληνες πολιτικούς; Και τι μπορούμε να αναμένουμε από τα ίδια πρόσωπα που δημιούργησαν αυτή την κρίση. Οι ανησυχίες των πολιτών είναι δικαιολογημένες και εάν δεν δουν έστω και ελάχιστο φως, δεν πρόκειται να ξαναβάλουν πλάτη. Αλλωστε, βάζοντας πλάτη σημαίνει πληρωμή των νέων δυσβάστακτων φόρων. Οι πολίτες δεν αρνούνται. Απλά δεν διαθέτουν τα χρήματα...
Την απάντηση στο ερώτημα για το τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα, πρέπει να την δώσουν πρώτα ο πρωθυπουργός και οι πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜ.ΑΡ. Και να την δώσουν ως άνθρωποι, όχι ως πολιτικοί. Πρέπει να μιλήσουν και να μεταφέρουν στους δανειστές τις ανησυχίες του λαού, τα πάθη και τα προβλήματά του. Διότι πολύ φοβάμαι ότι κάθονται απέναντί τους και παίζουν το παιχνίδι των αριθμών. Οι αριθμοί δεν έχουν ψυχή, επηρεάζουν τις ζωές μας, αγγίζουν όλους μας, και μας έχουν μετατρέψει σε καταθλιπτικούς ανθρώπους, που ξεχάσαμε πώς να χαμογελάμε.
Το Καλοκαίρι βρέθηκα σε μία μικρή παρέα με μεγάλη ισχύ στο οικονομικό στερέωμα, η οποία συζητούσε το πρόβλημα της Ελλάδας. Τους άκουγα με προσοχή θέλοντας να αντιληφθώ αυτά που πραγματικά σκέφτονται για τη χώρα μας. Ηταν και αυτοί αποδέκτες της άθλιας προπαγάνδας ότι είμαστε τεμπέληδες και μας αρέσει μόνο η διασκέδαση και το ραχάτι. Η αντίδρασή μου ήταν φραστικά «βίαιη»... Είχαμε μία συζήτηση που κυριαρχήθηκε από ένταση, αλλά στη συνέχεια -όταν στην κουβέντα προστέθηκε και μία προσωπικότητα της παγκόσμιας οικονομίας- με έκπληξη συνειδητοποίησα ότι χρησιμοποιούσαν τα σωστά επιχειρήματα με πιο σημαντικό ότι οι αριθμοί δείχνουν την αποτυχία του προγράμματος. Τόσο απλά.
Διεξάγονται συζητήσεις επί συζητήσεων, διαπραγματεύσεις, ανταλλάσσονται εκατοντάδες έγγραφα και ηλεκτρονικά μηνύματα καθημερινά. Ολα έχουν σχέση με μέτρα. Δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αναζητούν μέτρα για να πείσουν την τρόικα να προσφέρει και άλλα δανεικά. Αλλά δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Οι πολίτες δεν αντέχουν. Και ειλικρινά δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι εκπρόσωποι της τρόικας δεν καταλαβαίνουν το αυτονόητο, που είναι «τι να λάβεις από τον μη έχοντα;» Θα το τονίσω για χιλιοστή φορά και ας γίνομαι κουραστικός. Ανάπτυξη είναι η λέξη-κλειδί. Πρέπει να πέσει χρήμα στην αγορά και να φυσήξει άνεμος δημιουργίας και αισιοδοξίας...
Αναλυτές στην Ευρώπη και την Αμερική έχουν υποστηρίξει πολλές φορές και αποδείξει με επιχειρήματα, ότι το Μνημόνιο ήταν το «λάθος φάρμακο» για την ελληνική οικονομία. Από τότε, τον Μάιο του 2010, υπεδείκνυαν την ανάγκη αλλαγής πορείας. Το ίδιο ζητούν και τώρα από την παρούσα κυβέρνηση, η οποία δείχνει να φοβάται τους δανειστές και να προσπαθεί να τους καλοπιάσει, παρουσιαζόμενη στις διαπραγματεύσεις βασιλικότερη του βασιλέως.
Το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνει ο πρωθυπουργός και οι εταίροι του στην κυβέρνηση, ήταν μία ανάλυση τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει η Ελλάδα. Είναι δεδομένο ότι οι αντοχές του λαού έχουν εξατμιστεί για άπειρους λόγους, με κυριότερο ότι απουσιάζει εντελώς η απαιτούμενη εμπιστοσύνη προς όσους διαφεντεύουν τις τύχες του, είτε είναι οι Ελληνες πολιτικοί είτε οι Ευρωπαίοι εταίροι, που αποδείχθηκαν σκληροί και αναίσθητοι δανειστές απέναντι σε ένα λαό, ο οποίος πληρώνει τα σκάνδαλα και τα λάθη των ηγετών του.
Ας ρωτήσει ο καθένας τον εαυτό του πόσο εμπιστευόμαστε τους Ελληνες πολιτικούς; Και τι μπορούμε να αναμένουμε από τα ίδια πρόσωπα που δημιούργησαν αυτή την κρίση. Οι ανησυχίες των πολιτών είναι δικαιολογημένες και εάν δεν δουν έστω και ελάχιστο φως, δεν πρόκειται να ξαναβάλουν πλάτη. Αλλωστε, βάζοντας πλάτη σημαίνει πληρωμή των νέων δυσβάστακτων φόρων. Οι πολίτες δεν αρνούνται. Απλά δεν διαθέτουν τα χρήματα...
Την απάντηση στο ερώτημα για το τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα, πρέπει να την δώσουν πρώτα ο πρωθυπουργός και οι πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜ.ΑΡ. Και να την δώσουν ως άνθρωποι, όχι ως πολιτικοί. Πρέπει να μιλήσουν και να μεταφέρουν στους δανειστές τις ανησυχίες του λαού, τα πάθη και τα προβλήματά του. Διότι πολύ φοβάμαι ότι κάθονται απέναντί τους και παίζουν το παιχνίδι των αριθμών. Οι αριθμοί δεν έχουν ψυχή, επηρεάζουν τις ζωές μας, αγγίζουν όλους μας, και μας έχουν μετατρέψει σε καταθλιπτικούς ανθρώπους, που ξεχάσαμε πώς να χαμογελάμε.
Το Καλοκαίρι βρέθηκα σε μία μικρή παρέα με μεγάλη ισχύ στο οικονομικό στερέωμα, η οποία συζητούσε το πρόβλημα της Ελλάδας. Τους άκουγα με προσοχή θέλοντας να αντιληφθώ αυτά που πραγματικά σκέφτονται για τη χώρα μας. Ηταν και αυτοί αποδέκτες της άθλιας προπαγάνδας ότι είμαστε τεμπέληδες και μας αρέσει μόνο η διασκέδαση και το ραχάτι. Η αντίδρασή μου ήταν φραστικά «βίαιη»... Είχαμε μία συζήτηση που κυριαρχήθηκε από ένταση, αλλά στη συνέχεια -όταν στην κουβέντα προστέθηκε και μία προσωπικότητα της παγκόσμιας οικονομίας- με έκπληξη συνειδητοποίησα ότι χρησιμοποιούσαν τα σωστά επιχειρήματα με πιο σημαντικό ότι οι αριθμοί δείχνουν την αποτυχία του προγράμματος. Τόσο απλά.
Διεξάγονται συζητήσεις επί συζητήσεων, διαπραγματεύσεις, ανταλλάσσονται εκατοντάδες έγγραφα και ηλεκτρονικά μηνύματα καθημερινά. Ολα έχουν σχέση με μέτρα. Δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αναζητούν μέτρα για να πείσουν την τρόικα να προσφέρει και άλλα δανεικά. Αλλά δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Οι πολίτες δεν αντέχουν. Και ειλικρινά δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι εκπρόσωποι της τρόικας δεν καταλαβαίνουν το αυτονόητο, που είναι «τι να λάβεις από τον μη έχοντα;» Θα το τονίσω για χιλιοστή φορά και ας γίνομαι κουραστικός. Ανάπτυξη είναι η λέξη-κλειδί. Πρέπει να πέσει χρήμα στην αγορά και να φυσήξει άνεμος δημιουργίας και αισιοδοξίας...