Στο όνομα της ανταγωνιστικότητας η τρόικα απαίτησε εντελώς αιφνιδιαστικά, σύμφωνα με τα όσα λέει η Κυβέρνηση, τη μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα μέσω κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων.
Τι σημαίνει απλά και μόνο η κατάργηση της συλλογικής σύμβασης; Πολύ απλά δεν ισχύει έστω το κατώτατο όριο μισθών, δηλαδή το ποσό των 750 ευρώ/μεικτά το μήνα ή 540 ευρώ καθαρά/μήνα.
Ο υπολογισμός αυτός γίνεται με βάση ημερομίσθια, συγκεκριμένες ώρες και ημέρες εργασίας (ανάλογα τον επαγγελματικό κλάδο) και με βάση αυτόν υπολογίζονται υπερωρίες, εργασία Σαββάτου ή Κυριακής κλπ
Με μόνη την κατάργηση της συλλογικής σύμβασης άμεσα καταργείται (έμμεσα ή άμεσα) κάθε έννοια ωραρίου, ημερών εργασίας και αντίστοιχων αποζημιώσεων.
Ο στόχος είναι η άμεση μείωση του μισθολογικού κόστους, κάτω από τα 700 ευρώ, μια απλή οριζόντια μείωση για παράδειγμα 10% ρίχνει τους μισθούς στα 680 μεικτά/μήνα.
Παράλληλα χωρίς την παραμικρή μείωση μισθών ανοίγει το δρόμο για έμμεσες μειώσεις μέσω ελαστικής εργασίας.
Δηλαδή κατάργηση του οκτάωρου ή του 5ημέρου ή 6ημέρου της εργασίας με εργασία 4ωρη, τέσσερις ημέρες την εβδομάδα και ωράρια κυλιόμενα ώστε να μην υπάρχουν απαιτήσεις για υπερωρίες κλπ
Ήδη αυτά τα ωράρια ισχύουν, ωστόσο η απαίτηση της τρόικας οδηγεί σε γενίκευση του μέτρου. Ειδικά από τη στιγμή που απαιτεί κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων με επέκταση των επιχειρησιακών που και μόνο από το όνομά τους φαίνεται ότι επί το πλείστον εξυπηρετούν τα συμφέροντα της επιχείρησης και όχι του εργαζόμενου...
Από την πλευρά της η Κυβέρνηση έσπευσε να τονίσει τη δήλωση του Πρωθυπουργού πως “δεν είμαστε «Ινδία» και ούτε πρόκειται να γίνουμε” ενώ και ο υπουργός Δικαιοσύνης έσπευσε να δηλώσει πως είναι λανθασμένη η νεοφιλελεύθερη προσέγγιση περί αύξησης της ανταγωνιστικότητας μέσω της μείωσης μισθών.
Ωστόσο με τη διαρκή πίεση για χρηματοδότηση κανείς δεν μπορεί να εξασφαλίσει ότι δεν θα υπάρξει μια ακόμη υποχώρηση, ειδικά από τη στιγμή που ο κυβερνητικός εκπρόσωπος λέει πως «η κυβέρνηση εξετάζει κάθε παράγοντα που επηρεάζει την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων. Σε αυτή την κατεύθυνση ενθαρρύνουμε συνεχώς τον διάλογο μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, έτσι ώστε να προωθηθούν οι απαραίτητες αλλαγές στη βάση των πραγματικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα».
Ας θυμηθούμε απλά στο διάλογο των κοινωνικών εταίρων, από τη στιγμή που γίνεται σε επιχειρησιακό και όχι σε συλλογικό επίπεδο ... ποιος έχει το πάνω χέρι.