Ολόκληρο το άρθρο του Μ. Ανδρουλάκη:
Ένα κρίσιμο ερώτημα ενόψει της 23ης Οκτωβρίου
Θα θεωρήσουμε δεδομένο εν όψει της 23ης ότι δεν διαθέτουμε καμία διαπραγματευτική δύναμη και θα αποδεχθούμε άκριτα αποφάσεις που θα λαμβάνονται ερήμην μας;
Ή θα πούμε στους εταίρους και στην κοινή γνώμη της Ευρώπης ότι το τίμημα της διάσωσης της Ελλάδας από άμεση χρεωκοπία δεν μπορεί να είναι η τιμωρία της, η καταδίκη της σε μακροχρόνια ύφεση που θα εξαντλήσει την αδύναμη παραγωγική της βάση, θα περιορίσει την απόδοση της φορολογίας, θα κλιμακώσει σε μη βιώσιμα επίπεδα την ανεργία, θα διαλύσει την κοινωνική συνοχή, θα πυροδοτήσει τον κατακερματισμό και τον πανικό, θα δημιουργήσει γενικευμένη κρίση εμπιστοσύνης και πιθανόν να οδηγήσει σε διαδοχικές σύντομες αναλώσιμες κυβερνήσεις; Τότε στο τέλος θα ξανασυναντήσουμε και μάλιστα εξαντλημένοι την αφετηρία, δηλαδή το φάντασμα της χρεωκοπίας.
Θα εμφανιζόμαστε σαν βρεγμένες γάτες, ένοχοι εκπρόσωποι ενός λαού που υποτίθεται «δεν καταλαβαίνει» και είναι «συντεχνιακά διαβρωμένος»;
Ή θα βάλουμε σαν πρώτη και απόλυτη προτεραιότητα της Ευρωζώνης την ανάσχεση της ύφεσης που επιδεινώνει την κρίση χρέους και απειλεί με συστημική κατάρρευση το κοινό νόμισμα; Δίχως αυτή την ανάσχεση της ύφεσης στο σύνολο της Ευρωζώνης θα εξανεμίζονται γρήγορα τα όποια αποτελέσματα της οδυνηρής δημοσιονομικής προσαρμογής καθώς και το θετικό όφελος από ένα συνολικό και ασφαλή διακανονισμό του ελληνικού χρέους.
Θα παριστάνουμε τους μεταρρυθμιστές για κλάματα, τους αφ’ υψηλού φωταδιστές δίχως χειροπιαστά αποτελέσματα, τους ηρωικούς πεσόντες Ευρωπαίους που τα ‘καναν θάλασσα εν μέσω υφεσιακής καταιγίδας, οικονομικής και διοικητικής κατάρρευσης και κλιμακούμενης κρίσης νομιμοποίησης;
Ή έστω και την ύστατη ώρα θα δημιουργήσουμε τη συναίσθηση μιας κοινής μοίρας στην κοινωνία, θα πετύχουμε τουλάχιστον μια ελάχιστη εθνική και κοινωνική συνεννόηση, θα ενισχύσουμε τη νομιμοποίηση με μέτρα σε βάρος της μεγάλης φοροδιαφυγής των «εχόντων», ώστε αξιόπιστα με γερή πλάτη τον ελληνικό λαό να πούμε στους εταίρους ότι οι Έλληνες δεν ζητιανεύουν “δωρεάν γεύμα” αλλά στο πνεύμα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ζητούν:
Μακροπρόθεσμο διακανονισμό του συνολικού ελληνικού χρέους, προς ιδιώτες και «επίσημους» φορείς της Ευρωζώνης, με τρόπο που θα καταστήσει βιώσιμη την εξυπηρέτησή του, θα δίνει αναπτυξιακή ανάσα στη χώρα μας, θα προστατεύει τα ασφαλιστικά ταμεία και τις ελληνικές τράπεζες και δεν θα διακινδυνεύει «πιστωτικό γεγονός» και την τοποθέτηση της Ελλάδας σε πτωχευτική καραντίνα.
Εύλογο χρόνο για να πιάσουν τόπο οι θυσίες του ελληνικού λαού, να αποδώσουν οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και να εξελιχθεί αποτελεσματικά η δημοσιονομική προσαρμογή. Χρόνο για να υπάρξουν αναπτυξιακά αποτελέσματα, κέρδη παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας, καθώς και μείωση του χρέους μας από τις αποκρατικοποιήσεις και την εκμετάλλευση της ακίνητης περιουσίας.
Χρηματοδότηση για όσο διάστημα μένει η Ελλάδα εκτός αγορών. Ισχυρή ευρωπαϊκή εγγύηση όλων των καταθέσεων. Ευρωπαϊκό σχέδιο ενίσχυσης της ρευστότητας στην πραγματική οικονομία. Δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις. Προϋποθέσεις για να εργαστούμε σκληρά και έξυπνα σε νέους εξωστρεφείς τομείς της οικονομίας.
Συνέργεια σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο για την άμεση και καταλυτική πάταξη της μεγάλης φοροδιαφυγής η οποία ξεπερνά τα εθνικά σύνορα. Εξάλειψη της γενικευμένης αβεβαιότητας που παραλύει την οικονομία μας και αποσταθεροποιεί ευρύτερα την Ευρωζώνη.
Θα αυτοκατηγορούμαστε μπροστά στα μάτια των Ευρωπαίων;
Ή όλοι μαζί θα πούμε στους εταίρους ότι η έμπρακτη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη δεν είναι φιλανθρωπία. Είναι επένδυση στην ευημερία των λαών της Ευρώπης. Μια win – win διαδικασία. Εμείς πήραμε ένα σκληρό μάθημα από τις συνέπειες που είχε η ροή εύκολου και φθηνού χρήματος. Δεν ζητάμε «βοήθεια» που δημιουργεί αντικίνητρα στην παραγωγικότητα και την προσαρμογή. Κάθε μεταβίβαση ευρωπαϊκών πόρων θέλουμε να αυξάνει το παραγωγικό μας δυναμικό και να μας δίνει τη δυνατότητα να την ανταποδίδουμε στο πολλαπλάσιο στην κοινή ευημερία και τη σταθερότητα της Ευρωζώνης.
Τελικά το κρίσιμο ερώτημα δεν έχει πολλές πολιτικές απαντήσεις. Ή θα επιτευχθεί άμεσα μια βασική πολιτική και κοινωνική σταθεροποίηση, μια ελάχιστη αναγκαία εθνική και κοινωνική συνεννόηση ειδικά στους επόμενους τρεις μήνες μιας κρίσιμης διαπραγμάτευσης για το ελληνικό ζήτημα και το μέλλον του Ευρώ ή η χώρα θα συρθεί αναγκαστικά σε πρόωρες εκλογές σε μια ευαίσθητη περίοδο, δίχως ορατή φερέγγυα εναλλακτική λύση με την ελπίδα ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι διαφορετικά και δεν θα επαναληφθεί ο κύκλος των τυφλών πολιτικών εξελίξεων που προηγήθηκε σ’ ΟΛΕΣ ανεξαιρέτως τις χρεωκοπίες στην ιστορία της Ελλάδας. Προσπαθώ να διώξω τις μαύρες σκέψεις αλλά το μυαλό μου γυρίζει στο μαύρο ΄97!
Πηγή: 24h.gr